چون بوم بر خرابه ی دنیا نشسته ایم

اهل زمانه را به تماشا نشسته ایم

 

بر این سرای ماتم و در این دیار رنج

بیخود امید بسته و بیجا نشسته ایم

 

ما را غم خزان و نشاط بهار نیست

آسوده همچو خار به صحرا نشسته ایم

 

گر دست ما ز دامن مقصد کوته است

از پا فتاده ایم نه از پا نشسته ایم

 

تا هیچ منتظر نگذاریم مرگ را

ما رخت خویش بسته مهیا نشسته ایم

 

یک دم ز موج حادثه ایمن نبوده ایم

چون ساحلیم و بر لب دریا نشسته ایم

 

از عمر جز ملال ندیدیم و همچنان

چشم امید بسته به فردا نشسته ایم

 

آتش به جان و خنده به لب در بساط دهر

چون شمع نیم مرده چه زیبا نشسته ایم

 

ای گل، بر این نوای غم انگیز ما ببخش

کز عالمی بریده و تنها نشسته ایم

 

تا همچو ماهتاب بیایی به بام قصر

مانند سایه در دل شب ها نشسته ایم

 

تا با هزار ناز کنی یک نظر به ما

ما یک دل و هزار تمنا نشسته ایم

 

چون مرغ پر شکسته، "فریدون" به کنج غم

سر زیر پر کشیده شکیبا نشسته ایم