رفتم که آن دوچشم فریبارا

ازصفحه ی خیال فروشویم

رفتم صفای مهرومحبت را

دردیده ودل دگری جویم

دردا،که هرنفس که برآوردم

دیدم حدیث عشق تومی گویم؛

 

رفتم که همزبان دگرجویم

رفتم که آشیان دگرسازم

رفتم که نیمه جان جوانی را

درپای دلبری دگراندازم

واحسرتا،که یادنگاه تو

تازنده ام فریب دهد بازم

 

بردم به می پناه که دورازتو

خود را مگرهلاک توانم کرد

وین داغ تلخکامی وحسرت را

ازلوح سینه پاک توانم کرد

درهرپیاله عکس تورادیدم

دیگربه سرچه خاک توانم کرد؟

 

امشب به تنگنای غم واندوه

آتش به نامه های توافکندم،

اکنون منم که برسراین آتش

ازرنج می گدازم وخرسندم!

پابرسرخیال تومی کوبم

برگریه ی فریب تومی خندم

 

خاموش شدبه دست توافسونگر

شمع امید شاعرناکامی

روهرزمان به خواب درآغوشی،

روهرنفس بپیچ براندامی،

نفرین به من گرازتوکنم یادی

لعنت به من گرازتوبرم نامی

 

یک بارعهدبستم ونشکستم

صدبارعهدبستی وبشکستی

دیگرنگویمت که چه هاکردی

دیگرنپرسمت که کجاهستی،

جام فریب تلخ تونوشیدم

هشیاریم مبادازاین مستی!