بیا که تیر نگاهت هنوز در پر ماست 

گواه ما پر خونین و دیده ی تر ماست 

 

دلی که رام محبت نمی شود، دل توست 

سری که در ره مهر و وفا رود سر ماست 

 

به پادشاهی عالم نظر نیندازیم 

گدای درگه عشقیم و عشق افسر ماست 

 

میان سینه ی ما آتشی به نام دل است 

که یادگار گرانمایه ای ز دلبر ماست 

 

ز خاک پای تو شرمنده ام چه چاره کنم 

بیا، ببین، که همین نیمه جان میسر ماست 

 

تو شمع بزم رقیبانی و نمی دانی 

که در فراق رخت خون دل به ساغر ماست 

 

فراق دوست کشیدیم و زنده ایم هنوز 

خدای را، مگر از سنگ خاره پیکر ماست 

 

رسیده جان" فریدون" به لب ز درد فراق 

به کس چه جای شکایت که این مقدر ماست