چه گریزیت ز من ؟

چه شتابیت به راه ؟

به چه خواهی بردن

در شبی این همه تاریک پناه ؟

مرمرین پله ی آن غرفه ی عاج

ای دریغا که ز ما بس دور است

لحظه ها را دریاب

چشم فردا کور است

نه چراغی ست در آن پایان

هر چه از دور نمایان است

شاید آن نقطه ی نورانی

چشم گرگان بیابان است

مِی فرومانده به جام

سر به سجاده نهادن تا کی

او در این جا ست نهان

می درخشد در مِی

گر به هم آویزیم

ما دو سرگشته ی تنها ، چون موج

به پناهی که تو می جویی ، خواهیم رسید

اندر آن لحظه ی جادویی اوج