در چمن تا قدسرونو بر افراخته است

روزوشب نوحه گری کارمن وفاخته است

برد با کهنه حریفی است که در بازی عشق

هرچه را داشته چون من همه را باخته است

بگمان غلط آن ترك كمانكش چون تیر

روزگاریست مرا از نظر انداخته است

جان من ز آه دل سوخته پرهیز نمای

که بدین سوختگی کارمرا ساخته است

مستی چشم تو با ابروی کج عربده داشت

با پی کشتن من تیغ، ستم آخته است

چنگ برطرہ پر چین توزد آنکه چو باد 

تا ختن از پی این مشك ختا تاخته است

فرخی دلخوش از آن است که این مردم را

یك به يك دیده و سنجیده و بشناخته است