دلت به حال دل ما چرا نمی سوزد

بسوزد آنکه دلش بهرمانمی سوزد 

ز سوز اهل محبت كجا شود آگاه 

چوشمع آنکه ز سر تا به پا نمی سوزد

در این محیط غم افزاگمان مدار که هست

 کسی که ز آتش جوروجفا نمی سوزد

ز دود اه ستمدید گان سوخته دل 

بحیرتم که چرا این بنا نمی سوزد 

بگو به کارگر و عیب کارفرما بین

هر آنکه گفت که فقر از غنائمی سوزد

غریق بحر فنا ای خدا شدیم و هنوز

برای ما دل این ناخدا نمی سوزد 

ز تن دباد حوادث زبسکه شد خاموش

چراغ عمر من بينوا نمی سوزد