ما مست و خراب از می صهبای الستیم 

خمخانه نهی کرده و افشانه و مستیم 

با طره دلبند تو کردیم چو پیوند 

پیوند ز هر محرم و بیگانه گسستیم

 از سبحه صد دانه ارباب ریا به 

صد مرتبه این رشته زنار که بستیم

 فرقی که میان من وشیخ است همین است

کو دل شکند دایم و ما توبه شکستیم 

تا دامن وصل از سرزلفت بكف آید

 چون شانه مشاطه سراپا هه دستیم 

ای ناصح مشفق تو برو در غم خود باش

 ما گر بد و گر خوب همانیم که هستیم 

چون شاهد عیب و هنر ما عمل ماست

گوخصم زند طعنه که ما دوست پرستیم