ناله قحطی زدگان

نمود همچو ابول الهول رو به ملت روس

بلای قحط و غلا با قیافه منحوس

 فتاد هیکل سنگینن دیو پیکر قحط

بروی قلب دهاقین روسن چون کابوس 

مگر که دیو سپید است این بلای سیاه

که کرده روسیه را مبتلا چو کیکاوس

 یکی به ساحل ولگا ببین که ناله زار

فشار گرسنگی را چان کند محسوس

 بسان جوجه ز فقدان دانه بیجان بین

تذرو كبك خرامی که بود چون طاوس 

کجارو است شود، زردرنگ چون خیری

عذار سرخ نکویان همچو تاج خروس

 یکی ز کثرت سختی ز عمر خود بیزاد 

یکی ز شدت قحطی ز زندگی مأیوس

 در آرزوی یکی دانه شام تا به سحر 

بود به سنبله چشم گرسنگان مأنوس 

کنون که ملتروس است با مجاعه دوچار

گه تهمتنی است ای سلاله سیروس

به دستگیری فومی نما سر افرازی

که می کنند اجل را به جان و دل پابوس

جوی زگندم این سرزمین تواند داد

زچنگ مرگ رهاجان صد هزار نفوس

 نوشت خامه خونین «فرخی، این بیت

بروی صفحه طوفان به صد هزاران افسوس

جنوب بحر خزرشد زاشك چشمه چشم

برای ساحل رود نوا چو اقیانوس