تا دیده دلم عارض آن رشک پری را

پوشیده به تن جامه ی دیوانه گری را

چون مرد هنر پیشه به هر دوره ذلیل است

خوش آنکه کند پیشه خود بی هنری را

شب تا به سحر در طلب صبح وصالت

بگرته دلم دامن آه سحری را

در عصر تمدن چو توحش شده افزون

بر دیده کشم سرمه ی عهد حجری را

یاقوت مگر پیش لب لعل تو دم زد

کز رشک چو من  جلوه دهد خون جگری را

از روز ازل دست قضا قسمت ما کرد

رسوائی و آوارگی و دربدری را

تا فرخی از سر غم عشق خبر شد

رجحان دهد از هر خبری بی خبری را