تا حیات من بدست نان دهقان است و بس

جان من سرتا به پا قربان دهقان است و بس

 رازق روزی ده شاه و گدا بعد از خدای

 دست خون آلود بذرافشان دهقان است و بس

 دراسد چون حوت سوزد ز آفتاب و عاقبت

بی نصیب از سنبله میزان دهقان است و بس

 آنکه لرزدهمچو مرغ نیم بسمل صبح و شام 

و در زمستان پیکر عریان دهقان است و بس

 دست هرکس درتوسل از ازل بادامنی است

تا ابد دست من و دامان دهقان است و بس

 دور دوران هردو روزی بر مراد دوره ایست

آنکه ناید دور آن دوران دهقان است و بس

 برسرخوان، خواجه پندارد که باشد میزبان

غافل است از اینکه خود مهمان دهقان است و بس

منهدم گردد قصور مالك سرمایه دار

کاخ محکم کلبه ویران دهقان است و بس

نامه طوفان که با خون می نگارد فرخی

 در حقیقت نامه طوفان دهقان است و بس