ز بس دیده سر کردی شب غم اشکباری را

به روز خویش بنشاندی من و ابر بهاری را

گدا و بینوا و پاکباز و مفلس و مسکین

ندارد کس چو من سرمایه ی بی اعتباری را

چرا چون ناقه ی آهو نگردد خون دل دانا

در آن کشور که پشک1 ارزان کند مُشکِ تتاری را

غنا با پافشاری کرد ایجاد تهی دستی

خدا ویران نماید خانه ی سرمایه داری را

وکالت چون وزارت شد ردیفِ نام اشرافی

چه خوب آموختند این قوم علم خرسواری را

ز جور کارفرما کارگر آنسان به خود لرزد

که گردد روبرو کبک دری باز شکاری را

ز بس بی آفتابِ عارِضَت شب را سحر کردم

ز من آموخت اختر ، شیوه ی شب زنده داری را

1-پشکل، سرگین گوسفند