در نهانخانه ی روزان و شبان دلسرد

سخنانی برجاست.

سخنان است آری

از نوای دل افسای تن بیماری

زیر دندانه ی فرتوت شب تیره هنوز

                       با قطار شب و روز.

*

لخته ی دود بیابان گذری

همچنان می گذرد

وز در و بام و شکاف دیوار

راه بیرون شدن از خانه هر آن حرف نهان می سپرد.

*

با قطار شب و روز

که شبان کج و روزان سیه غافله را

می دهد با هم پیوند.

گوش من مدفن آن حرف نهان می ماند

نه به دل خوش آیند.

و به منقار قوی پنجه اش آن حرف نهان

آشیان با رگ من می سازد

وز زبان دل من می آید

هر زمان قدرت اندوز.

گرچه از من بدر او

با قطار شب و روز

*

من چه خواهم گفتن

که چه گفتند دو بیمار به هم

گفت: «آن آهوی خوش» گفت: «رمید»

گفت: «آن نرگس تر» گفت : «فسرد»

                                                     اردیبهشت ماه 1328