لرزش می آورد و خود گرفت و برفت

روز پا در نشیب دست به کار

در سر کوه های زرد و کبود

همچنان کاروان سنگین بار.

هرچه با خود به باد غارت برد

خنده ها، قیل و قال ها، در ده

برد این جمله را وزو همه جا

شد غمین و خموش و دزد زده.

دیدم از دستکار او که نماند

در تهیگاه کوه و مانده ی دشت،

هیکلی جز به ره شاب که داشت

جویی آرام آمده سوی گشت.

یک نهان ماند لیک و روز ندید

با غروبش که هرچه کرد غروب.

وان نهان بود: داستان دودل

که نیامد به دست او، منکوب

                                            

پس آنی که رخت برد به در

زین سرای فسوس، هیکل روز

باز آنجا، به زیر آن دو درخت،

آن دو دلداده، آمدند به سوز

                                                    فروردین 1323