بر فراز دشت باران است، باران عجیبی!

ریزش باران، سر آن دارد از هر سوی وز هر جا،

که خزنده، که جهنده، از ره آوردش به دل یابد نصیبی.

باد لیکن، این نمی خواهد.

گرم در میدان دویده، بر زمین می افکند پیکر.

با دمش خشک و عبوس و مرک بارآور.

از گیاهی تا نه دل سیراب آید،

بر ستیز هیبتش هر دم می افزاید.

زیر و رو می دارد از هر سو

رست های تشنه و تر را،

هر نهال بارور را.

باد می غلتد

غش در او، در مفصلش افتاده، می گرداند از غش روی.

چه بناهنگام فرمانی،

با دم سردی که می پاید!

از زن و از مرگ هم،

با قدرت موفور؛

این چنین فرمان نمی آید!

باد می جوشد.

باد می کوشد

کاورد با نازک آرای تن هر ساقه ای در ره نهیبی.

بر فراز دشت باران است. باران عجیبی!

1328