چراغک / علی اسفندیار(نیما یوشیج)/مجموعه شعر نیما یوشیج/بازگردان تن سرگشته
<nav dir="rtl" class="breadcrumb-nav"> <ul dir="rtl"> <li><a href="https://cheraghak.com">چراغک</a></li> <li><a href="?nima-yooshij">علی اسفندیار(نیما یوشیج)</a></li><li><a href="?nima-yooshij/divan_nima_yooshij">مجموعه شعر نیما یوشیج</a></li><li><a href="?nima-yooshij/divan_nima_yooshij/bazgardane_tan_sargashte">بازگردان تن سرگشته</a></li> </ul> </nav>

بازگردان تن سرگشته

دور از شهر و دیار خود شدم با تیرگان همخانه، آه از این بدانگیزی!

داغ حسرت می گدازد باقی عمر مرا هردم!

من ز راه خود بدر بودستم آیا؟

فاش کردم رازهایی را

یا نگفتم آنچه کان شاید ...

شمعی آیا با سر بالینشان روشن شد از دستم؟

زیر کله ی سرد شب در راه

لکه ی خونی به کس دادم نشانی؟

سخت می ترسم که این خاموش فرتوت

سقف بشکافد،

بر سر من!

خاکدان همچون دل عفریت مرده گنده دارد تن

در بر من!

هر زمان اندیشم از من در جهان چیزی نماند غیر آهی

هم به همچند سری مو، راه جستن

در بساط خشک خارستان نیابم نقشه ی راهی.

ای رفیق روز رنج بینوایی!

از کدامین راه بر سوی فضای تیرگان این راه را دادی درازی؟

از همان ره رو به گلگشت دیاران بازگردان تن سرگشته ات را

باشد آن روزی که وقتی از رهش چوپان پیری باز یابد کشته ات را

و «سناور» که طلای زرد را ماند به هنگام گل خود،

بگسلد از خنده هایش بر مزار تو گلویند.

                                                                                           شهریور 1321

 

دکلمه: بدون فایل صوتی

قالب شعر: نیمایی

وزن عروضی:

ثبت نشده

بحر:

دیدگاه مخاطبین