به سرو دادم بالای دوست را نسبت 

براستی چو ندیدم چو سرو چیز دگر 

خبر نبود دلم را ولیک از این معنی 

وزاین میان نه عم هجر بود پیش نظر 

به لابه گفتم با کس نصیب کس ندهی 

بخنده گفت دریغا که سرو ندهد بر 

خیال رویم شیرین کند مدار حیات 

بشرط آنکه زتلخیش بر متابی سر 

بجا رساند آنرا که او زجا نرود 

زجا براند آنرا که جای خورد به ضر 

شریک روز عنا باش اگر که مرد رهی 

به فکر خویش مش از خیال دوست بدر