در خواب گفتم:

سالها تیر بلا داشت به قصد هدفم

دولت از گوشه ی پنهان چه خوش آمد به کفم

باقی را بیدار شده گفتم:

مرغ شادی نگران بود و به سامان آمد

غرقه در شوقم و بی خود بساط شعفم

مژده آورده ام از روشنی صبح سفید

دستی اکنون به لب ساغر و دستی به دفم

سیل اشکی که به شبهای غمش باریدم

جای شکر است که بنشست چو در در صدفم

از دل من نرود چون به دل آمد مژه را

خیره گو بند ز پیش بصر از اشک صفم

در زمینی که ملک هم نه ره کج نگرفت

پاک دامان من افتاد دلیل شرفم

شاد از آنم که نرفتم ز طمع بر در کس

گر پی شافعی ام  ور ز پی بو حنفم

با جمال تو خزف گوهرم آید به نظر

بی جمال نو گوهر در نظر آید خزفم

چون زمین ساکنم ار حرف تو ناید به میان

ور سخن از تو رود با همه عالم طرفم

دوست نیما چو رفیق است و موافق دولت

چه غم از خصم بد اندیش بسازد هدفم

شب 4 مرداد 1317