بر پای بید سبز نشسته تمام روز،

افکنده سر فرود، چنان شاخه های بد،

بود از برای عشق دلازار خود بسوز،

                                ای عاشق فسرده! بخوان زیر بید سبز.

وین دم نهفته در طرفی آب جویبار

مانند او به گریه صدایش بلندتر ...

سیل سرشک خونین از چشم او نثار

می کرد در درون دل سنگ هم اثر.

                                ای عاشق فسرده! بخوان زیر بید سبز.

ای بید سبز زنگ نگون سر، محبوب عاشقان!

عشاق را به سایه ی کمرنگ تو پناه.

او را گناهکار مخوانید! از هر بدم که کرد

بخشیدمش، ندارد آن بینوا گناه

                                ای عاشق فسرده! بخوان زیر بید سبز.

ای ناسپاس عهدشکن را، بد مهر و هر زمان

او گویدم که از من آموز رفتار عاشقی

بهر حریف دیگر بگشای بازوان.

                                ای عاشق فسرده! بخوان زیر بید سبز.

                                                                                1319