هان ای شب شوم وحشت انگیز،
تا چند زنی به جانم آتش ؟
یا چشم مرا ز جای برکن،
یا پرده ز روی خود فروکشَ،
یا باز گذار تا بمیرم،
کز دیدن روزگار سیرم.
دیری ست که در زمانه ي دون،
ازدیده همیشه اشکبارم.
عمری به کدورت و اِلم رفت،
تا باقی عمر چون سپارم.
نه بخت بد مراست سامان
و ای شب، نه تراست هیچ پایان.
چندین چه کنی مرا ستیزه،
بس نیست مرا غم زمانه ؟
دل می بری و قرار از من،
هر لحظه به یک ره و فسانه.
بس که شدی تو فتنه ي سخت،
سرمایه ی درد و دشمن بخت.
این قصه که می کنی تو با من،
زین خوبتر ایچ قصه ئی نیست،
خوبست و لیک باید از درد،
نالان شد و زار زار بگریست.
بشکست دلم ز بی قراری،
کوتاه کن این فسانه، باری،
آنجا که زشاخ گل فرو ریخت،
آنجا که بکوفت باد بر دَر،
وآنجا که بریخت آب مواج،
تابید بر او مَه منوّر.
ای تیره شب دراز دانی،
کانجا چه نهفته بُد نهانی ؟
بود ست دلی زدرد خونین،
بود ست رخی زغم مکدر،
بو د ست بسی سِر پُر امیّد،
یاری که گرفته یار در بَر.
کو آنهمه بانگ و ناله ي زار،
کو ناله ي عاشقان غمخوار ؟
در سایه ي آن درخت ها چیست،
کز دیده ي عالمی نهان ست ؟
عجز بشرست این فجایع
یا آنکه حقیقت جهان ست ؟
در سیر تو طاقتم بفرسود،
زین منظره چیست عاقبت سود ؟
تو چیستی ای شب غم انگیز،
در جست و جوی چه کاری آخر ؟
بس وقت گذشت و تو همانطور،
استاده به شکلِ خوف آور.
تاریخچه ي گذشتگانی
یا رازگشای مردگانی؟
تو آینه دار روزگاری،
یا در ره عشق، پرده داری ؟
یا دشمن جان من شدستی ؟
ای شب بنه این شگفتکاری
بگذار مرا به حالت خویش،
با جاِن فسرده و دِل ریش
بگذارفرو بگیردَم خواب،
کز هر طرفی همی وزد باد
وقتی ست خوش و زمانه خاموش،
مرغ سحری کشید فریاد.
شد محو یکان یکان ستاره
تا چند کنم به تو نظاره ؟
بگذار بخواب اندر آیم
کز شومي گردش زمانه
یکدم کمتر به یاد آرم
وآزاد شوم ز هر فسانه.
بگذار که چشم ها ببندد
کمتر به من این جهان بخندد.
دکلمه: بدون فایل صوتی
قالب شعر: مسمط
وزن عروضی: مفعولُ مفاعِلُن مفاعیل
بحر: هزج مسدس اخرب مقبوض محذوف