فکر آن دلگشای زود گذر 

یاد از آن سرو بوستان بهتر 

هوش کاین مرکب است تیر گذر 

نقش پایی که ماند از آن بهتر 

لذتی بود با گذشته ی عمر 

آب از این شد اگر روان بهتر 

بی نشانی بهیمه وار چه سود ؟ 

خود و نا خوب آن نشان بهتر 

با جهانی چنان به هر نفسی 

گو جهان از تو کان جهان بهتر

سوخت از غفلتی چراغ و کنون 

پیش چشمم چراغدان بهتر 

از همه روزهای هفته مرا 

چارشنبه است بی گمان بهتر 

شهریاری نشسته با نیما 

دو بدو حرف هر دوان بهتر 

آنچه کس را نه تاب فهمیدن 

برزبان شان در آن مکان بهتر 

گر اجل شان دمی دهد فرصت 

روی از نا کسان نهان بهتر 

چون همه این نکان دانستی 

یاد از ایشان به هرزمان خوشتر