آن گل زودرس چو چشم گشود

 به لب رودخانه تنها بود

 گفت دهقان سالخورده که : حیف که چنین یکه بر شکفتی زود

 لب گشادی کنون بدین هنگام

 که ز تو خاطری نیابد

سود

 گل زیبای من ولی مشکن

 کور نشناسد از سفید کبود

نشود کم ز من بدو گل گفت

 نه به بی موقع آمدم پی جود

کم شود از کسی که خفت و به راه

 دیر جنبید و رخ به من ننمود

 آن که نشناخت قدر وقت درست

 زیرا این طاس لاجورد چه جست ؟