چراغک / علی اسفندیار(نیما یوشیج)/مجموعه شعر نیما یوشیج/جاده خاموش است
<nav dir="rtl" class="breadcrumb-nav"> <ul dir="rtl"> <li><a href="https://cheraghak.com">چراغک</a></li> <li><a href="?nima-yooshij">علی اسفندیار(نیما یوشیج)</a></li><li><a href="?nima-yooshij/divan_nima_yooshij">مجموعه شعر نیما یوشیج</a></li><li><a href="?nima-yooshij/divan_nima_yooshij/jadeh_khamosh_ast">جاده خاموش است</a></li> </ul> </nav>

جاده خاموش است

جاده خاموش است، ار هر گوشه ی شب هست در جنگل

تیرگی (صبح از پی اش تازان)

رخنه ای بیهوده می جوبد.

یک نفر پوشیده در کنجی

با رفیقش قصه ی پوشیده می گوید

بر در شهر آمد آخر کاروان ما ز راه دور- می گوید-

با لقای کاروان ما (چنان کارایش پاکیزه اش هر لحظه می آراست)

مردمان شهر را فریاد بر می خاست

آن که او این قصه اش در گوش، اما

خاسته افسرده وار از جا

شهر را نام و نشان هر لحظه می جوید

و به او افسرده می گوید:

«مثل این که سال ها بودم در آن شهر نهان مأوا

مثل این که یک زمان در کوچه ای از کوچه های او

داشتم یاری موافق. شاد بودم با لقای او.»

 

جاده خاموش ست اما همچنان شب هست در جنگل

تیرگی (صبح از پی اش تازان)

رخنه می جوید

یک نفر پوشیده بنشسته

با رفیقش قصه ی پوشیده می گوید

                                                                 7اسفند 1328

 

دکلمه: بدون فایل صوتی

قالب شعر: نیمایی

وزن عروضی:

ثبت نشده

بحر:

دیدگاه مخاطبین