از دهکده، آن زمان که من بودم خُرد.

روزی پدرم مرا سوی مزرعه برد.

چون از پی او دوان دوان می رفتن.

وز شیطنتم دست زنان می رفتن

کبکی بجهید در برم ناگاهان

بگرفتمش از دم، به پدر بانگ زنان.

حیوانک بیچاره که مجروح رمید

تا آن که پدر بیاید از من بپرید.

این را پدرم بگفت شب با مردم:

«این بچه گرفت کبکی، اما از دم.»

تا من باشم که هر چه را دارم دوست

او را بربایم از رهی که کان ره اوست.

                                                                رشت 19 آذرماه  1308