گرچه میرد آن که افشاند به خاکی تخم - می گوید «کلاف»

کودکان نوخاسته خرمنش را گرد اورند

تا از آن گردند بهره ور ...

این سخن برجاست. هنگام بهاران گشتزاران چون گل بشکفته می گردند.

در میان کشتزاران، کشتکاران شادمانه بهر کار آشفته می گردند

خنده خواهد بست بر لب، روی گندم ها شقایق. آه! بعد از ما

می خرامند آن نگاران، نازک اندمان، میان ره، به سوی کشتگاهان

روز تابستان هلاک از خنده های گرم خواهد شد ...

کشته ی گندم به زیر پای خرمنکوب دیگر نرم خواهد شد.

لیک افسوس! از هر ان تخمی

که به سنگستان شود پاشیده. تنها از برای آن

یک نفر گوید که تخم گندمی بوده است

در درون سنگ ها می خواست روید، لیک فرسوده ست.

                                                                                 فروردین 1321