چراغک / علی اسفندیار(نیما یوشیج)/مجموعه شعر نیما یوشیج/لاشخورها
<nav dir="rtl" class="breadcrumb-nav"> <ul dir="rtl"> <li><a href="https://cheraghak.com">چراغک</a></li> <li><a href="?nima-yooshij">علی اسفندیار(نیما یوشیج)</a></li><li><a href="?nima-yooshij/divan_nima_yooshij">مجموعه شعر نیما یوشیج</a></li><li><a href="?nima-yooshij/divan_nima_yooshij/lashkhorha">لاشخورها</a></li> </ul> </nav>

لاشخورها

در کارگاه کشمکش آفتاب و ابر

آنجا که در مه است فرو روی آفتاب

و یک نم ملایم

در کوه می رود

و در میان دره به اطراف جوی آب

یک زمزمه است دائم

با آنچه می رود،

بالای یک کمر

ناگاه لاشخورها

دو لاشخور که پیر و نحیف اند

از حرص لاشخواری

بر مشت استخوان نشسته

با هم قرین و همدم و با چشم های سرخ

بسته نظر به هم

دیگر چه همدمی و چه راز دل است این

این انس با چه صفت می شود قرین

آنها چرا شده اند در این وقت همنشین،

این را کسی نداند

لیکن هر آن یکی که بمیرد از این دو دوست

آن دیگری بدرد از آن مرده گوشت و پوست.

آنها برای تغذیه ی گوشت های هم

اینسان به هم

نزدیک می شوند.

                                                                16 فروردین 1319

 

دکلمه: بدون فایل صوتی

قالب شعر: نیمایی

وزن عروضی:

ثبت نشده

بحر:


دیدگاه مخاطبین