به رخم می خندد، می خندد

می دهد خنده ی او ره به امید

همچو پای آبله ی راه دراز

در بیابان ز دم صبح سپید.

*

خنده اش با دل دارد پیمان

با دل خود دل من می بندد

چو به روی من می خندد او

هرچه ام می خندد، می خندد.

*

همچو ماهی به شبی بر مرداب

بشکافیده ز ابری پیکر

نه چنان خنده ی طفلی لیکن

(گرسنه مانده) به روی مادر.

                                                اردیبهشت 1327