مرغی نهفته بر سر بام سرای ما،

مرغی دیگر نشسته به شاخ درخت کاج

می خواند این، به شورشی، گویی برای ما،

خاموشی ای ست آن یک، دودی به روی عاج.

 

نه چشمها گشاده از او بال از اونه وا،

سر تا بپای خشکی با جای و بی تکان.

منقارهایش آتش، پرهای او طلا،

شکل از مجسمه به نظر می نماید آن.

 

وین مرغ دیگر، آن که همه کارش خواندن است،

از پای تا به سر همه می لرزد او به تن.

نه رغبتش به سایه ی آن کاج ماندن است

نه طاقتش به رستن از آن جای دلشکن.

لیکن بر آن دو چون بری آرامتر نگاه

خواننده مرده ایست، نه چیز دگر جز این،

مرغی که می نماید خشکی به جایگاه

سر زنده ایست با کشش زندگی قرین.

 

مرغی نهفته بر سر بام سرای ما

مبهم حکایت عجبی ساز می دهد.

از ما برسته ایست، ولی در هوای ما

بر ما در این حکایت، آواز می دهد.

                                                                دی ماه 1318