چراغک / علی اسفندیار(نیما یوشیج)/مجموعه شعر نیما یوشیج/او را صدا بزن
<nav dir="rtl" class="breadcrumb-nav"> <ul dir="rtl"> <li><a href="https://cheraghak.com">چراغک</a></li> <li><a href="?nima-yooshij">علی اسفندیار(نیما یوشیج)</a></li><li><a href="?nima-yooshij/divan_nima_yooshij">مجموعه شعر نیما یوشیج</a></li><li><a href="?nima-yooshij/divan_nima_yooshij/oora_seda_bezan">او را صدا بزن</a></li> </ul> </nav>

او را صدا بزن

جیب سحر شکافته ز آوای خود خروس

می خواند.

بر تیز پای دلکش آوای خود سوار

سوی نقاط دور

می راند.

بر سوی دره ها که در آغوش کوه ها

خواب و خیال روشن صبحند.

بر سوی هر خراب و هر آباد

هر دشت و هر دمن

                       او را صدا بزن!

بسیار شد به خواب

این خفته ی فلج.

در انتظار یک

روز خوش فرج.

پیوندهای او

گشتند سرد

از بس که خواب کرد

از بس که خواب کرد

بیم است کاو نخیزد از رخوت بدن

                         او را صدا بزن!

کوچید کاروان که به ده بود. مدتی است

در چادر سفید عروس ایستاده است

با چه طراوتی

زیر «شماله» می گذرد ده. جدار راه

چیده شده است با

تنهایی از زنان

تنهای مردها

تنهای برهنه

تنهای ژنده پوش

آورده شادی همگان را به کار جوش.

و یک کمر بزرگ شده ست آشیانه تا

قاپد هر آن صدای گریزنده از دهن

                        او را صدا بزن!

آ وقت کاو رسید

چار اسبه از رهش،

در قلعه کس ندید

زین رو به گوشه ای

رفت و بیارمید.

پای آبله ز راه و تنش کوفته شده

گویی خیال زندگی اش از ره دماغ

با ناامیدی نه بجا روفته شده،

اما کنون که خسته تن از جنگ تن به تن

                               او را صدا بزن!

گرگی کشید کله و از کوه شد به زیر

مطرود دل پلید

بر تخته بست امید

(هر شکل نابجای نهان

در گوشه های معرکه می ماند)

تا دید کاو خروس

می خواند؛

و آوای او چو ضربت بر قطعه ی چدن

                     او را صدا بزن!

5دی ماه 1325

 

دکلمه: بدون فایل صوتی

قالب شعر: نیمایی

وزن عروضی:

ثبت نشده

بحر:

دیدگاه مخاطبین