شوق و خیال خوردش یا جای داشته،

و امید طعمه بر زبر سنگ خاره ایش

بر پای داشته،

دیری است یک گرسنه به دل لاشخوار پیر

خاموش وار نشسته

روی جدارهای شکسته.

*

روی نمای ساختمان ها

کز هر گشاد آن،

آبادی دروغی

بر پای سف زده، رده بسته.

بیهوده نیست حیوان، با معده اش گرسنه،

کافتاده از فغان و خروشست.

در کارگاه پر ولع هر نگاه او

بسیار امید طعمه بجوشست.

بر هر کجا نشیند،

از هر طرف که بیند،

در چشم ها که در مه هرای آفتاب

بگشاده یا بگسسته،

روی جدارهای شکسته.

 

او از همین زمان مزه ی ناچشیده را

در گردش آوریده به کامش،

زین گردش نهائی، منقارهاش تیز؛

هر لحظه می گشاید؛

ناجسته می ستاند؛

نادیده می رباید؛

و تنگنای معده ی او از خورش تهی،

آهنگ بی شمار خوری را

با معده می سراید.

 

طعم مدید طعمه ی خود را

می آکند به هر رگ بی تاب.

آری جدای معده ی خشکش

می گیرد از ره آن آب.

*

در معرض نگاه امید آشناش نیست

جز پوستواره ای.

وین زنده دان- ستوه ز بسیار خوارگی-

جز طعمه ی دم دگر لاشخواره ای.

*

نوبت زوالشان را اعلام می کند.

مرگ ایستاده است و از آنان

(با جنبشی که در دم آخر

هر زنده را به نزع روانست)

تن رام می کند.

*

می داند این حکایت را لاشخوار پیر،

نوبت شمار حوصله آور

آن جیره خوار مرگ،

در دشت های خامش بنیاد

کشتارها که خواهد افتاد؛

وز مژده ی امید دمبدمش هست مست او

در رقص با خیال چنان مست هست او.

*

زین روی بیند آنچه نه کس بیند:

رؤیای یک جدال پر از وحشتش به چشم

افکنده طرح؛ در سر او شکل آن جدال

هر لحظه می نشیند.

آن دم که می نماید از دور

چون لخته ای به دود

سر می دهد تکان

و او متصل نوکش را می آورد فرود

بر سنگ ها که گویی از صبر همچو او

با هم نشسته، دسته ببسته

روی نمای ساختمان ها،

روی جدارهای شکسته.

                                                                مهرماه 1326