رفت، بگریخته از من، شب دوش

از شب دوشم اما خبر است.

اندر اندیشه ی آباد شدن

این زمان سوی خرابم گذر است.

 

داستان اسب دوشینه مراست

چو دروغی که به چشم آید راست.

آن نگارین که به سودی بنشست

آخر از روی زیانی برخاست.

دم نمی خفتش چشمان حریص،

بود ما را سخن از قول و قرار.

لیک از خنده ی بی رونق صبح،

ماند بالینی و در آن بیمار.

بنشست آفت واری در پیش

دست بر دستی با من غمناک.

غرق در شکوه ی بیهوده ی خود

دل سودازده ای بر سر خاک.

خنده دزدیده دواندم سوی لب

همچو خونی که دود در بن پوست.

چون ز جا جستم و، بیمار بجا،

بخیالی که ز جا خاسته اوست.

از شب دوشم اما خبر است،

گرچه بر یاد نماندم شب دوش.

مفصل خاک، ز بادی بگسیخت

گشت در پنجره شمعی خاموش!

                                                        فروردین 1325