نزدیک شد رسیدن مرغ شکسته پر

هی پهن می کند پر و هی می زند به در

زین حبسگاه سر

آواز می دههد به همه خفتگان ما

در کارگاه روشن فکر حوان ما

بیدار می کند همه شور نهان ما.

بر بام! این سرای که کردش ستم نگون

استاده است همچو یکی گوی واژگون

می کاودش دو چشم

تا چهره های مرگ نما را کند جدا

از چهره های خشم

تا فکرهای گمشدگان را

که کارشان همیشه ویرانه کردن است

و آثار این خرابی شان هر دم به گردن است

از فکرهای دیگر یکسوی تر کند.

تا نیم مردگان را

کافسرده شوقشان، هم از او با خبر شوند

اول به زنگ های دگر روی می کند

تردید می فزاید

در ساحت غبار پر از شکل جانور.

تصویر آتشی بنماید

با سوزشی آنچه بینی

وز خشم، چیزهای سیه می کند سفید

آن گاه می نماید از این سقف تیره سر

یعنی دمید از پس شام سیه سحر

نزدیک شد رسیدن مرغ شکسته پر.

                                            دی ماه 1319