شده ام فرد و گشته ام تسلیم

 

مثل یک شاخه در کف امواج

 

برده هنگامه های صعب و الم

 

برگ های مرا گه تاراج

 

مانده ام هر کجا تن یکه.

 

یکه ام حال در بلا دیدن.

 

گر چنین بی بضاعتم زان است

 

که جهان با بضاعت زان است

 

که جهان با بضاعت است ز من

 

دزد من اغتشاش دوران است

 

 نگذرد هم ز شاخه ای دوران.

 

دور شد آن گل شکفته ی من

 

دور ماند از من آشیانه ی من

 

رازهای همه نگفته ی من

 

دیدی ای قلب بد بهانه ی من

 

که زمانه چه فکر در سر داشت؟

 

تا من از اصل خود جدا شده ام

 

دمی آرامی ام نبوده به دهر

 

طالب رنج و ماجرا شده ام

 

کرده ام از شکفتن خود قهر

 

مانده ام با زمانه در تردید.

 

اینک ای موج های بی آرام!

 

ببریدم به سوی دورترین

 

نقطه های نهان که یک ناکام

 

بتواند در انزوای حزین

 

دروتر ماند از خلاصی خویش.

 

11 فروردین 1305