ز خردگی است مرا منده حرفها بر یاد
اگرچه رانمشان همچو مرغ خانه به کیشت
چو برکفافش پشمی نبود، جولا زن
به مایه ای که به پیش است او چه خواهد ریشت؟
سخن به حوصله ی معنی است، گوبان گفت:
«چو شیر باید دوشید، بایدت هم خویشت»
مرا به لحجه ی خود آمد این، اگر بخشی:
تنور گرم بباید، برای نان بویشت
دکلمه: بدون فایل صوتی
قالب شعر: قطعه
وزن عروضی:
ثبت نشده
بحر: