چون باد صبا به دشت می کرد شتاب

کردش گل سرخ تازه بشکفته خطاب

پرسید به پاس خاطر من که چنین

رنگین تر و بهترم ز گل های قرین

از ره که رسیده ای ره آورد تو چیست؟

گفت این همه را که گفتی انکارم نیست

چون از همه زیباتری این برگ دراز

آوده است که تا بپوشد رخ باز

از خلق مبادا که گزندت برسد

رنجی ز طریق نوشخندت برسد

-هیهات بدو گفت: نیاوردی هیچ

جز فکر کجی پیچاپیچ!

پر گشت از آوازه ی من گوش جهان

زیبایی و نیکویی نماند به نهان