آن که آيد ز دست دل به امان

وان که آيد ز دست جان به ستوه

گاه سر می نهد به سينه ي دشت

گاه رو می کند به دامن کوه

تا زند در پناه تنهایی،

دست در دامن شکيبایی

غافل از اين بود که تنهایی 

سر نهادن به کوه و صحرا نيست

با طبيعت نشستنش هوس است

چون نکو بنگرند تنها نيست

ای دل من، بسان شمع بسوز

باز"تنها ميان جمع" بسوز