در نیمراه عمرم و یاران نیمراه

 

چون درد کام دیده پراکنده از برم

 

غمناک و بی امید و کم آمیز و دیر جوش

 

در انتظار ضربت یاران دیگرم

 

 

 

دانم دگر که در پس آن خنده های مهر

 

گر هست جز سپیدی دندان کینه نیست

 

دانم دگر که پنجه ی گرگان توبه کار

 

مرهم گذار خاطر و غمخوار سیه نیست

 

 

 

دانم دگر که چون زر و زن و سایه در فکند

 

پاکیزه سیر تان بتر از جانور شوند

 

دانم دگر که بر سر تاراج نام و جاه

 

یاران رسته دشمن بیداد گر شوند

 

 

 

دانم حدیث چرب زبانان خود فروش

 

دانم حدیث یار فروشان خود پرست

 

دانم فسون راست نمایان کج نهاد

 

دانم فریب کار گشایان چیره دست

 

 

 

دانم، ولی چو سود که اندرز روزگار

 

چون پند پیر و صحبت آموزگار نیست

 

تا روزگار تجربه آید بسر( دریغ )

 

عفریت مرگ خنده زند: «روزگار نیست!»