نیلی زنان، سپیدی آن چشم دلسیاه 

میگفت راز آن تب جانانه سوز را

و آشفته گیسوان تو، بر دوش نقره فام

از رنج شب، به شکوه خبر برده روز را

 

لغزیده دلبرانه، دو گیسوی دلفریب

از شیب نرم شانه، ببازوی دلکشت

بیخوابی شبانه، مه آلود و نیمرنگ 

میتافت همچو هاله ز رخسار مهوشت

 

نیلوفری قد تو ، دران موج درد و ناز

بر بستر اوفتاده سبکبار و بی شکیب

تن شعله خیز و گونه شرر بار و دیده گرم

بس رنگ عافیت زده بر جان خود فریب

 

تا جان من نسوزد از آن رنج آشکار

پرخنده کرده چون گل فرخنده، روی خود

با شانه های عاج سرانگشت عشوه کار

سامان ناز داده به آشفته موی خود

 

دل، زیر آن پرند سحرفام در گداز

لب، گرم این فسانه که :«شاداب و سرخوشم

در پرنیان روشن سوگند پرده سوز

بنهفته راز سینه که:«دریای آتشم»

 

خواندم دران نگاه، که دیدار من بمهر

درمان نیلگون تب هستی گسار تست 

دانی تو خود حکایت آن عقده ها(دریغ)

کز بخت بد، بردز من و روزگار تست

 

میسوختم که مانم و بازوی رسم و راه

میراند از کرانه ی آن بسترم که :«خیز»

«آن وصل جاودان که دلت در هوای اوست»

«زین عشق تشنه برندمد جز به رستخیز»