برآسوده، شب زنده داران ز نوش

که خورشید سر برزد از بام تو

دران آتشین صبح، افسانه فام

فسونی دگر داشت اندام تو 

 

لب از جام دوشینه، تر کرده مهر

بلبخند تابنده از شیشه ها

وزان شور و غوغای پیشین بجای

دلی مانده، در چنگ اندیشه ها

 

بیفسرده هر خنده، چون اشک شمع

بپاشیده هر نغمه،چو بوی عود

تو در پیش آن روزن استاده مست

فرستاده بر مهر تابان درود

 

درافتاده بر بازوانت بناز

فروغی خوش از صبح نیلوفری

فروغی دگر، برگریبان چاک

سبکرقص، درکار بازیگری

 

گلوگاهت از پرتوی دلفروز

درخشنده چون شاخ مریم بدشت

پریشیده زلف تو با پیک روز

زدوشینه گویای بس سرگذشت 

 

پرنده ی هوس بخش و زر تار و نغز

بتابیده بر ساق افسونگرت

به زرینه استخر مواج روز

شناور چو قو، مرمرین پیکرت

 

من آن گوشه بیخواب و آشفته موی

بگرمی فرو رفته در کار تو

بران جلوه ها بوسه افشان ز دوز

صفا کرده با صبح رخسار تو