آن زرپرست مرد بخیلم، که دست چرخ

بربسته بس گلوله ی زرین بپای او

و اندر خروش موج فسونبار سرنوشت

افکنده خسته پیکر درد آزمای او

 

دریای تیره، میکشدش هرزمان بکام

چون اژدری گرسنه، که بیند شکار خویش

نی برگ آن، که سینه بکوبد بکوه موج 

نی تاب آن، که دیده بپوشد ز بار خویش

 

نالان و خسته نای و گرانسنگ و بی شکیب

گم گشته در غریو کف آلود شیونش

وز ژرفنای ظلمت گرداب پر هراس

چنگال مرگ تیره بیفشرده دامنش

 

قارون صفت، بگنج گریزنده بسته مهر

دل پایکوب لذت و جان گرم اضطراب

بر نیلگونه پهنه ی دریای بی لگام

با هر تلاش خسته، فرو میرود به آب

 

آری من آن بخیلم و در گیر و دار عمر

زرینه گوی بسته بجان،کودکان من

گر بگسلم، چگونه زیم بی مراد و مهر

ور نگسلم، بورطه فتد استخوان من