لب فرو بند، که پنهان شده چون بوسه ی مار

ای بسا نیش جگر سوز به دلداری تو 

لب فروبند، که از دشمن بدکاره ندید

آنچه دید این دل آواره زغمخواری تو 

 

لب فرو بند، که در مخمل سرپنجه ی مهر

ناخن گرم تو آماده قهر است و ستیز

لب فرو بند، که لبخند دلارای فریب

آب افسون نزند برسر این آتش تیز

 

لب فرو بند، که این غنچه ی آلوده بزهر

به که در پرده فشاند پرنشکفته به خاک

لب فربند، که برشانه ی من جز تو نکوفت

تیغ دلسوزی سوهان زده بر دسا هلاک

 

لب فرو بند، فروبند اب از نغمه ی مهر

کانچه از نرمی خوی تو بمن رفت بس است!

بیش ازینم به هواداری بیهوده مسوز

که نه بیمم ز گناه است و نه باکم ز کس است

 

دست بیگانه گرم درشکند پشت امید 

فاز غم، فاز غم از چون تو و از خویشی تو

سرخود گیر، که در پرده این یاری گرم 

فتنه ها خفته بدامان بداندیشی تو