مکن تازه داغم، که از گشت بخت 

دل آن مهربان یار دیرینه مرد 

خدا را! از آن درد پرورد عشق

چگویم: که خون گشت و در سینه مرد

 

سیه کامه جانداد و جز من(دریغ!)

کسش خلوت افروز بالین نبود

بآئین کجا میرد آن خسته مهر

که خود روزگارش بآئین نبود 

 

تبی داشت برجان، که چون داغ ننگ

همی سوخت در چنگ خاموشیش

مگر یاد یاری به شبگیر مرگ

شرر میکشید از فراموشیش

 

(امید) آنچنان زرد و افسرده بود

که در دخمه، فانوس کاهیده شمع 

نه یادی، که بنشاندش دود آه 

نه یادی، که باز آردش پیش جمع 

 

در آن دوزخی نور وحشت سرشت

من افتاده بر پای رنجور خویش

مپرس از من این راز غمگین، مپرس

که دل مرد و پوسید در گور خویش