هم با تو دردمندم و هم بی تو ای شگفت!

این شعله چیست در دل آتش پرست من

مست توام،دریغ که بس چشم رشک و عیب

هشیار و خیره،بسته درین بزم دست من

 

زندانی شکیبم و میجویمت بمهر

از پشت میله های جگد سوز هرنگاه

وز رخنه های روشن این دخمه،آشکار

میبینمت ز شور نهان،تشنه برگناه

 

آئین دیر باز در این انس روبروی 

بنهاده بس جدار جدائی،میان ما

لب بستگان وادی رازیم و از نیاز

پیچیده در ضمیر بلاکش، فغان ما

 

میسوزیم از شکنجه ی وسواس و شوق وصل

میراندم، که خیزم و افتم بدامنت

با آرزوی تشنه کشم در برت بمهر

وز داغهای بوسه، گل افشان کنم تنت

 

ناگه درین میانه یکی دست ناشناس

میکوبدم بسینه که «بنشین بجای خویش»

مقهور پاس پنجه ی روئین رسم و شرم

سرمینهم به گوشه ی زندانسرای خویش

 

میلرزدم زمرگ هوس، استخوان سرد

خون بازمانده در رگ و افسرده پیکرم 

قلاده ها بگردن و زنجیرها به دست

تب، نابکام،میکشد آهسته دربرم