بتو پیوسته دل از وحشت شبهای دراز

بتو پیوسته دل از تلخی دیدار شکست

بتو ای نغمه ی راز

بتو ای غنچه ی مست

 

بتو پیوسته دل آنجا، که نه تریاک و نه جام 

نتواند که رهائی دهد از خویشتنم

بتو پیوسته دل آنجا، که پی از جنبش درد

نیش پرکینه فرو برده چو ماری به تنم

 

بتو ای ساغر لبریز امید

بتو ای غنچه ی نیلوفر ناز

بتو پیوسته دل از ننگ درنگ

بتو پیوسته دل از رنج نیاز

 

وه چه تبها، که به شبهای گرانیار و خموش

غم دیرینه برانگیختازین جان تیاه

من شدریده به یاد تو درین کلبه ی تنگ

دل افسرده رها کرده به پندار سیاه

 

وه چه شبها، که به بیغوله ی ناکامی سرد

پیش آئینه شکستم غم تنهائی خویش

دست برچانه، در اندیشه ی تلخ، از سر درد

رنگ جاوید زدم بر رخ رسوائی خویش

 

بتو پیوسته دل از ظلمت روز

بتو پیوسته دل از محنت شام

بتو ای گنج مراد

بتو ای رنج مدام!