بی من چه برتو رفت در آن بزم نوش و ناز؟

بی من چه برتو رفت در آن دام دانه سوز؟

بی من چه برتو رفت که میکاهدم مدام؟

بی من چه برتو رفت که میسوزدم هنوز؟

 

بی من چه نغمه خوانددر آن گوشه نرم نرم 

از سوز سینه دشمن دانا بگوش تو

بی من که لب گشود بنامت؟(که ننگ من!)

بی من که باده ریخت بجامت؟(که نوش تو!)

 

بی من که دیده بست بر آن ساق دلپذیر؟

بی من که بوسه داد بر آن دست غمگسار؟

بی من که خیره ماند،خدا را که خیره ماند

بر پیچ و تاب دلکش آن رقص عشوه بار؟

 

دانم که پیش کوشش آن جمع پرخروش 

کاری نرفت از تو و پرهیز گرم تو

پرپر شد از وزیدن طوفان اشتیاق

با کام بسته غنچه ی شاداب شرم تو

 

روزی گذشت برتو و دور از تو نامراد

بر من چها که در دل این آشیان گذشت

آوخ که هر نگاه که بستند بر تو باز

چون میله های آتشم از استخوان گذشت

 

اینک منم درین شب اندوه و اشک گرم

اینک منم درین تب جانسوز و یاد تو

بازآ که راز تیره آن بزم درد و داغ 

با رشک سینه سوز کشم از نهاد تو