در گوشه های آن ره قیر اندود 

در خوشه های آن شب بارانی

رنجی شکفت وراز دلی پرجوش

سوسو زد از دریچه ی پنهانی

 

جانی زبان گشود و تنی لرزید 

دستی چشید گرمی دستی را

عشقی فشاند  اشک و غمی نالید 

مستی گرفت و بازوی مستی را

 

شب، تیره بود و سایه ی ما بر خاک 

لغزیده نرم و درهم و دوشا دوش

فانوس های زرد کهن از باد

گاهی بخیره روشن و گه خاموش 

 

تاجی، شگرف و دلکش و گوهربار

برتارک از نوازش بارانت

وز قطره های تک تک نازآلود

بگذشته برق سوزن مژگانت

 

پاشیده، گرد شبنم سحر آمیز

برجامه ی تو، دست شبانگاهی

من با خرام نرم تو در هرگام

در کار همنوردی و همراهی

 

تا پیش آن سراچه ی مهر افروز

بردم دران سیاهی نمناکت

تا کی بگوش تشنه نیوشم باز

آن راز ماتده بر دل غمناکت!