خون میخورم از طعنه ی اغیار و بسم نیست!

صد شکوه بدل دارم و یک همنفسم نیست

لؤلؤ صفت، اندر بن این بحر سبکجوش

میغلتم و بر موج گران، قدر خسم نیست

خودکامه رفیقان تنک حوصله، رفتند!

صدشکر، که دیگر سر یاری به کسم نیست

روزی، هوسم کام دل از عشق بتان بود 

هست اینهمه امروز، ولیکن هوسم نیست

بس زخم نهان دارم از آن راز جگر سوز

آوخ که بر آن مرهم جان، دسترسم نیست

کی واشود این عقده که در ششدر تقدیر

افتاده چنانم که ره از پیش و پسم نیست

آخر به اسارت، دل حسرت زده خو کرد

شادم که دگر یاد گریز از قفسم نیست