چند به سوز دل زنم پویه به گرد خانه ات

در بگشا که سر نهم بر سر آستانه است

ده! که بکام آرزو چشمک بوسه میزند

لغزش بند جامه خواب از سر شیب شانه است

سر به فراز اگر کنی بوسه زدن چه خوش بود

از بن چال گردنت تا سر گوی چانه ات

هر سر مو که بگسلد، رشته ی جان بود مرا

ایکه بنفشه چین بود دست نیاز شانه ات

افعی تشنه ام بیا ای تن گرم آتشین

تا که بخون کشانم از بوسه ی وحشیانه ات

باز سپهر روشنم دام خوش تو برکنم

ایکه به مرغکان زند خنده فریب دانه است

دل بدو جائیت، دلم از تو رمیده تر  کند

گرچه خود از درون جان خورده چو موریانه است

وعده دهی که بر سرم دست وفا کشی ولی

روز و شب از فسونگری تازه شود بهانه است

کیفر اگر دهی مرا زان خم ناز طره ده

ای بر و دوش خسته ام تشنه ی تاریانه ات

سایه صفت ز بسترمرفتی و نقش پیکرت

مانده که تا نشان دهد خفتن بی نشانه ات

شور تو، کی به شور من دست برابری دهد

تا نه چو من به عاشقی شعله کشد زبانه ات

خردی جوجگان، ترا حیله ی دلبری بود

ایکه هزار ماکیان خفته در آشیانه است

گر بمراد دل نهی آن لب تشنه بر لبم

بر لب عاشقان نهم تا به ابد فسانه ات

چشمه شعر دلکشم در دل کوهسار غم

پویم و جاودان کنم زنزمه در ترانه ات

از دل خسته گر کنم مهر رخت، عجب مکن

زانکه فسرده شد دل از سردی بیکرانه ات