باد صبحم، چو در آن زلف سیه جا کنمت

سر به صحرا نهم از شادی و رسوا کنمت

ایدل، از دوش و برش بگذر ودر سینه خرام

تا هماغوش گل و زنبق بویا کنمت

زیر گلبرگ غم، ای شبنم لرزان امید

چند پوشی رخ تابنده، که پیدا کنمت

خنک آن بخت، که کودک افسانه پرست

سرآن سینه ی بی دغدغه، لالا کنمت

ای بنا گوش سمن بویه، برآنم که چو دوش

بوسه فرسود لب مست تمنا کنمت

جام عشقی مگر، ای ناف دلاویز نگار

که پر از نوش می ناب گوارا کنمت

گلبنا! تا که در افشانمت از خنده شوق

غلغلک سوز سرانگشت هوس زاکنمت

به دوصد حلوه، برآسای برآن بستر ناز

کا کشم نازت و مستانه تماشا کنمت

دوستتر دارمت ای سنبل پیچیده به یاس

اگر آن حلقه زگیسوی سیه واکنمت

آفتابی تو، نزیبد به تنت سایه ابر

مگر آسوده تن، از جامه ی دیبا کنمت

شور من، با تو نسنجد دگر، ای چشمه ی مهر

جوششی زن، که چو خود بیدل و شبدا کنمت

من، در آغوش تو، آویزه ی صد شعرترم

سرفرودآر،که در گردن زیبا کنمت

ایکه دوشت همه عاج است و گل و سوسن و یاس

در من آویز، که سر حلقه ی گلها کنمت

دلربا ساق توام، سوخت درین شور نیاز

وای اگر دامن پر وسوسه بالا کنمت

خیز و در نورمه، آن بوسه ی دوشینه بشوی

که دگر باره، تن از بوسه گل آرا کنمت

نغمه پرداز فریدونی و، خواهم که ز مهر

کامبخش دل پرشور تب افزا کنمت