ترانه گوی نیازم، به چنگ عشق تو، یارا

کجا برم دل زیبا پرست نغمه سرا را

بر آن سرم، که گل افشان کنم ز بوسه وجودت

چنان، که آتش رشک اوفتد به سینه صبا را

به دلربائی ساقت، که گر کشی ز فراقت

من آن نیم که کشم تا ابد ز کوی تو پا را 

هزار نغمه شیرین عاشقی، نفربید 

تو نازگستر هنگامه جوی دل به دو جا را

به تشنه کامی کامی آغوش لاله پوش تو نازم 

که سوخت این دل درمان گریز وسوس خارا

من آن نیم، که چو لب بر لبم نهی بشکیبم

مگر ز خون تو گیرم، سراغ نوش بقارا

چه آتش است در آن چاک سینه، ای تن سیمین 

که سوخت جانم و چون غنچه بر درید قبا را

مگر به سینه ی نرم تو سر نهم، که نخواهم

پرند بالش زرینه تار چین وختارا

ز باغ خرم جانم، هزار بوسه شکوفد

چوشانه ریز کنی چین زلف نافه گشا را

نگاه نیست، که چون سوزن گداخته هردم

فرو تراودت از چشم و، در خلو دل ما را

هوس به سینه همی جوشدم ، که خیزم وافتم

به دامن تو، در این بزم نوش و باده نگاه را

مرا، به گردن دلخواه آهوانه، بسوزان 

که چون سپیده، همی تابدت ز سینه خدا را

تو، نوش مستی تریاک نیمروز بهاری

به خون تشنه درآمیز دود غالیه سا را

خوش آنکه با تو دگر ره، ز سوز سینه فریدون

ترانه گوید و پوید به نغمه راه فسا را