الماس رخشان بسته، با آئینه کاری

از زیر میزم، پا فشردی بر سر پای

زانرو کنم در راه عشقت پافشاری

دانی، که گوش آموزآواز تو هستم

گر پر زنان، خیزی به دوشم چون قناری!

بر گردنم بنشین و، پا از سینه بفکن

تا کوبمت بر بستر از چابکسواری!

ای جان فدای خنده ات، لبخنده ای زن

تا دل، بر انگیزی به ناز گلعذاری

آغوش دلجوی تو، گر بخشد پناهم

دزدانه، از زندان غم گردم فراری

من خانه سوزی از تو میخواهم، دگر هیچ

از خانه سوزان کی برآید خانه داری

گر سرورت بینم به جان خسته از مهر

سرافکنم در پایت از خدمتگذاری

من، در تو جز سنگین دلی،عیبی ندیدم

آنهم به روز رشک و شام اشکباری

یار فریدونی، دوروزی یاوری کن

تا گل دمد از گلبن عشقش به یاری